Fiction (E-T): Roald Dahl, "Boy"

จงแปลเรื่องแต่งต่อไปนี้เป็นภาษาไทย

Blood was still coming out of my mouth and dripping into the basin the nurse was holding. “Spit it all out,” she said. “There’s a good boy.”

“You’ll be able to breathe much better through your nose after this,” the doctor said.

The nurse wiped my lips and washed my face with a wet flannel. Then they lifted me out of the chair and stood me on my feet. I felt a bit groggy.

“We’ll get you home,” my mother said, taking my hand. Down the stairs we went and on to the street. We started walking. I said walking. No trolley-car or taxi. We walked the full half-hour journey back to my grandparents’ house, and when we arrived at last, I can remember as clearly as anything my grandmother saying, “Let him sit down in that chair and rest for a while. After all, he’s had an operation.”

Someone placed a chair for me beside my grandmother’s armchair, and I sat down. My grandmother reached over and covered one of my hands in both of hers. “That won’t be the last time you’ll go to a doctor in your life,” she said.

Translation 1

ยังมีเลือดไหลออกมาจากปากผม หยดลงไปในชามที่นางพยาบาลถืออยู่ “บ้วนออกมาให้หมด” เธอบอก “เก่งมาก”

“เสร็จแล้วจะหายใจทางจมูกได้คล่องขึ้นมาก” คุณหมอบอก

นางพยาบาลใช้ผ้าเปียกเช็ดปากและหน้าตาให้ผม แล้วอุ้มผมให้ยืนขึ้นจากเก้าอี้ ผมรู้สึกสลึมสลือนิดหน่อย

“มา กลับบ้านกัน” แม่บอกพลางจูงมือผม เราลงบันไดไป แล้วออกไปยังถนน เราเริ่มเดิน ผมพูดว่าเดิน ไม่ใช่นั่งรถรางหรือรถแท็กซี่ เราเดินกันตลอดการเดินทางครึ่งชั่วโมงนั้นกลับมายังบ้านของปู่ย่า พอในที่สุดมาถึงได้ ผมจำได้แม่นไม่มีวันลืมว่าย่าพูดว่า “ให้เขานั่งเก้าอี้นั่นพักสักหน่อย ผ่าต่งผ่าตัดมามานี่นะ”

มีคนเลื่อนเก้าอี้มาข้างๆ เก้าอี้นวมของคุณย่าให้ผม ผมนั่งลง คุณย่าเอื้อมมือสองข้างมากุมมือข้างหนึ่งของผมไว้ “ชีวิตนี้ นี่ยังไม่ใช่ครั้งสุดท้ายหรอกนะที่จะต้องไปหาหมอน่ะ” ย่าว่า