She feared she had offended her friend, but Rosalind rang up that evening and asked excitedly, “Meng Choo, about the five hundred dollars you withdrew from the bank. You’ve still got it with you?” She said, “Yes,” wondering what it was all about, and immediately connecting it with the unbought piece of jade they had seen that morning.
“Is the money in one hundred-dollar notes?” demanded Rosalind shrilly, and when Meng Choo said “Yes,” she shrieked over the phone, “Come over at once. Bring all the five notes with you. At once. I’ll explain later.”
Meng Choo went. It was only a short distance to Golden Heart Mansions, to the tenth floor flat. Rosalind was in a silk kimono, with curlers in her hair and cream on her face.
“My dear,” she said breathlessly. “The five notes. Let me have them. Quick.” She grabbed them, studied them in the light of a lamp.
“Just as I suspected. Forged,” she said triumphantly. Drama was always something dear to her heart. Then the explanation tumbled out, a mixture of shrill cries and conspiratorial whispers.
“Your five hundred dollars are absolutely worthless. They’re forged—see the jagged line here—see the inferior blurred colouring of the bird’s head—I could spot that anywhere—we must get rid of these notes now, quickly, before the news gets round.”

Translation 1: Grammar-Translation Method

[¶1; 1]  She feared she had offended her friend, but Rosalind rang up that evening and asked excitedly,

เธอกลัวว่าจะทำให้เพื่อนโกรธเสีย แล้ว แต่โรซาลินด์โทร.มาคืนนั้น และถามอย่างตื่นเต้น

[2]  “Meng Choo, about the five hundred dollars you withdrew from the bank. You’ve still got it with you?”

"เมงชู ห้าร้อยดอลลาร์ที่เธอถอนจากธนาคารน่ะ  ยังอยู่กับเธอหรือเปล่า"

[3]  She said, “Yes,” wondering what it was all about, 

เธอบอกว่า "อยู่" พลางสงสัยว่ามันเรื่องอะไรกัน

 
and immediately connecting it with the unbought piece of jade they had seen that morning.

และปะติดปะต่อเหตุการณ์ทันที กับชิ้นหยกที่เธอกับเพื่อนดูเมื่อเช้า แต่ไม่ได้ซื้อ

[¶2; 4]  “Is the money in one hundred-dollar notes?” demanded Rosalind shrilly,

"เงินนั่นเป็นธนบัตรใบละร้อยดอลลาร์ ใช่ไหม" โรซาลินด์ซักเสียงแหลม

and when Meng Choo said “Yes,” she shrieked over the phone,

และเมื่อเมงชูบอก "ใช่" เธอร้องมาทางโทรศัพท์

 
[5–7]  “Come over at once. Bring all the five notes with you. At once. I’ll explain later.” 

"มาเดี๋ยวนี้เลย  เอาธนบัตรทั้งห้าใบมาด้วยนะ  เดี๋ยวนี้เลย  แล้วจะอธิบายให้ฟังนะ"

[¶3; 8–9]  Meng Choo went. It was only a short distance to Golden Heart Mansions, to the tenth floor flat.

เมงชูออกไปหา  ระยะทางไปยังโกลเดนฮาร์ตแมนชันส์ ห้องชั้น 10 เพียงใกล้ ๆ

[10]  Rosalind was in a silk kimono, with curlers in her hair and cream on her face. 

โรซาลินด์แต่งตัวใส่ชุดกิโมโนไหม  มีโรลม้วนผมอยู่บนหัว และครีมบนหน้า

[¶4; 11–14]  “My dear,” she said breathlessly. “The five notes. Let me have them. Quick.”

"เธอจ๋า" เธอพูดเสียงตื่น "ห้าใบนั่น  ขอเลย  เร็ว"

[11]  She grabbed them, studied them in the light of a lamp.

เธอคว้าไปพินิจดูใต้แสงโคม

[ุ12–13]  “Just as I suspected. Forged,” she said triumphantly.  

"คิดไว้ไม่มีผิด  ปลอม" เธอกล่าวอย่างดีใจ

[14]  Drama was always something dear to her heart.

เรื่องตื่นเต้นเป็นอะไรที่ถูกใจเธอมาก

[15]  Then the explanation tumbled out, a mixture of shrill cries and conspiratorial whispers.

แล้วเรื่องราวก็พรั่งพรูออกมา ด้วยเสียงร้องแหลมแกมกระซิบกระซาบอย่างสมรู้ร่วมคิด

[¶5; 16]  “Your five hundred dollars are absolutely worthless.

"ห้าร้อยดอลลาร์ของเธอนั้น ไร้ค่าโดยสิ้นเชิงนะ

[17]  They’re forged—see the jagged line here—see the inferior blurred colouring of the bird’s head—

เป็นของปลอม  ดูเส้นหยัก ๆ นี่สิ  ดูรอยสีเลือน ๆ ไม่ได้คุณภาพตรงหัวนกนี่สิ

I could spot that anywhere—

เป็นจุดสังเกต ฉันเห็นที่ไหนก็รู้เลย

we must get rid of these notes now, quickly, before the news gets round.”

เราต้องกำจัดธนบัตรเหล่านี้เสียเดี๋ยวนี้ โดยเร็ว ก่อนที่ข่าวจะแพร่ออกไป"

Translation 2: Sample for Discussion

ตอนแรกกังวลอยู่ว่าทำให้เพื่อนโกรธ แต่โรซาลินด์โทรมาหาเย็นวันนั้น แล้วถามอย่างตื่นเต้น “เม็งชู ห้าร้อยดอลลาร์ที่ถอนธนาคารมาน่ะ ยังอยู่กับหนูใช่ไหม”  เม็งชูบอก “ใช่” สงสัยอยู่ครามครันว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง แต่แล้วก็โยงเข้ากับหยกที่ไปดูกันเมื่อเช้าแต่ไม่ได้ซื้อ

“เป็นแบงก์ร้อยหมดเลยใช่ไหม” โรซาลินด์เร่งถามเสียงแหลม และพอเม็งชูตอบ “ใช่” ก็ร้องมาตามสาย “มานี่เดี๋ยวนี้  เอาแบงก์มาด้วยทั้งห้าใบนะ  ไว้ค่อยอธิบาย”

เม็งชูออกจากบ้าน  คฤหาสน์หทัยทองอยู่ใกล้นิดเดียว ขึ้นไปยังห้องชั้นสิบ  โรซาลินด์ใส่ชุดกิโมโนไหม มีโรลม้วนผมอยู่เต็มหัว และครีมเต็มหน้า

“หนูจ๋า” โรซาลินเรียกเสียงตื่น “ห้าใบนั่น เอามาดูหน่อย เร็วเข้า” โรซาลินด์คว้าไป แล้วพิจารณาดูกับไฟโต๊ะ

“นึกแล้วเชียว  ของปลอม” โรซาลินด์เอ่ยอย่างสะใจ  เรื่องเร้าใจเธอชอบนัก  แล้วเรื่องราวก็พรั่งพรูออกมา ด้วยเสียงแหลมดังสลับกับกระซิบซาบอย่างรู้กัน

“ห้าร้อยดอลเธอนี่ ไร้ค่าโดยแท้  มันเก๊ ดูเส้นหยักนี่สิ ดูลงสีคุณภาพต่ำเลอะเลือนตรงหัวนกสิ ร่องรอยอย่างนี้ชั้นสังเกตได้ทุกที  เราต้องกำจัดแบงก์ทั้งหมดนี่ ด่วนเลย ก่อนเรื่องจะไปทั่ว”

Translation 3: Sample for Discussion

หล่อนได้กลัวว่าหล่อนได้ทำให้ เพื่อนของหล่อนโกรธ แต่โรซาลินด์ได้โทรมาหาเย็นวันนั้นและได้ถามอย่างตื่นเต้นว่า "เหมิงชู เรื่องห้าร้อยเหรียญที่เธอได้ถอนจากธนาคารนั่น เธอยังคงมีอยู่กับเธอไหม"

หล่อนได้พูดว่า "อยู่" พลางสงสัยว่ามันเป็นเรื่องอะไรกัน และทันทีทันใดนั้นก็เชื่อมมันกับหยกชิ้นที่พวกเธอได้เห็นเช้าวันนั้น

"เงินนั้นเป็นธนบัตรใบละหนึ่งร้อย ดอลลาร์ใช่ไหม" โรซาลินด์ได้คาดคั้นถามอย่างเสียงแหลมสูง  และเมื่อเหมิงชูได้พูดว่า "ใช่" หล่อนได้กรีดร้องมาทางโทรศัพท์ว่า "มาหาเดี๋ยวนี้  นำธนบัตรทั้งห้าใบมากับเธอด้วย  เดี๋ยวนี้  ฉันจะอธิบายให้ฟังทีหลัง"

เหมิงชูได้ออกไป  มันเป็นเพียงระยะทางสั้นไปยังโกลเดนฮาร์ตแมนชันส์ ไปยังห้องพักชั้นสิบ

โรซาลินด์ได้อยู่ในกิโมโนไหม มีโรลม้วนผมอยู่ในผม และครีมบนหน้า

"เธอจ๋า" หล่อนได้พูดอย่างเสียงหอบ "ธนบัตรห้าใบนั่น  ขอให้ฉัน  เร็ว"

หล่อนได้ฉกมัน ได้พิจารณาดูมันเหล่านั้นในแสงแห่งโคมไฟดวงหนึ่ง

"อย่างที่ฉันได้สงสัยไว้  ได้ถูกปลอม" หล่อนได้พูดอย่างผู้ชนะ

เรื่องตื่นเต้นเร้าใจได้เป็นสิ่งที่ถูกอกถูกใจของ หล่อนเสมอมา  แล้วคำอธิบายได้หลั่งไหลออกมา ผสมปนเปกันระหว่างเสียงร้องแหลมสูงและเสียงกระซิบอย่างรู้ความลับกัน

"ห้าร้อยเหรียญของเธอนั้นไม่มีค่าโดยสิ้น เชิง  พวกมันถูกปลอม  มองเส้นหยักที่นี่  มองสีที่คุณภาพต่ำและเลอะเลือนของหัวของนก  ฉันเห็นสิ่งนั้นได้ทุกที่ใด ๆ ก็ตาม  เราจะต้องกำจัดธนบัตรเหล่านี้เดี๋ยวนี้ อย่างรวดเร็ว ก่อนที่ข่าวเรื่องนี้จะเผยแพร่ไปทั่ว"

Translation 4: Sample for Discussion

เธอกลัวว่าเธออาจได้ทำให้เพื่อไม่พอใจไปเสียแล้ว แต่โรซาลินด์โทรหาเธอค่ำวันนั้นและถามอย่างตื่นเต้นว่า "เหม็งชู เงินห้าร้อยเหรียญที่เธอถอนมาจากธนาคารน่ะ ยังมีอยู่กับตัวไหม" เธอตอบไปว่า "ยังอยู่จ้ะ" พลางนึกสงสัยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ และคิดได้ทันใดว่าน่าจะเกี่ยวกับชิ้นหยกที่พวกเธอเห็นเมื่อเช้านั้นแต่ไม่ได้ซื้อมา

"เงินเป็นแบงก์ใบละร้อยเหรียญหรือเปล่า" โรซาลินด์ซักด้วยเสียงแหลมสูง  พอเหม็งชูตอบว่า "เป็น" เสียงหวีดร้องของเธอก็ดังมาตามสาย "รีบมาหาฉันเลยนะ เอาทั้งห้าใบนั้นมาด้วย ด่วน เดี๋ยวฉันอธิบายให้ฟัง"

เหม็งชูก็ไปตามคำสั่ง  ที่เธออยู่ไม่ไกลจากอะพาร์ทเม้นต์ชั้นสิบที่โกลเด้น ฮ้าร์ท แมนชั่นส์  โรซาลินด์ใส่เสื้อคลุมผ้าไหมทรงกิโมโนอยู่ โดยที่ยังมีที่ม้วนผมอยู่บนหัวและพอกครีมไว้บนหน้าอยู่

"นี่เธอ" โรซาลินด์อุทานด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "แบงก์ห้าใบนั่นน่ะ ส่งมาให้ฉันซิ  เร็วเข้า"  โรซาลินด์คว้าแบงก์ไปเพ่งพินิจส่องดูกับแสงจากโคมไฟ

"อย่างที่คิดเลย  นี่มันแบงก์ปลอม" เธอกล่าวอย่างมีชัย  โรซาลินด์เป็นคนชอบเล่นใหญ่มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว  จากนั้นคำอธิบายถึงค่อยพรั่งพรูออกมา สลับไปมาระหว่างการเปล่งเสียงแหลม ๆ กับการกระซิบกระซาบราวกับจะบอกความลับ

"เงินห้าร้อยเหรียญของเธอมันไม่มีค่าเลย  มันเป็นเงินปลอม  ดูเส้นหยัก ๆ ตรงนี้นะ  แล้วก็สีที่เบลอ ๆ ไม่ได้คุณภาพตรงหัวนกนี่ด้วย  เห็นที่ไหนฉันก็ดูออก  เราต้องรีบเอาแบงก์พวกนี้ไปใช้เดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่คนอื่นจะรู้เรื่อง"