Informative Text (E-T) Discussion | Introduction to Translation

As a plain citizen, she discovered while travelling abroad during this period, her position was extraordinary. Everywhere she was treated with almost hysterical deference. The Roosevelt name had almost an hypnotic power overseas. This never changed no matter how many return trips she made to the same place. When she attended the Geneva, Switzerland meeting of her UN Human Rights Commission in December 1947, it seemed as though the entire city turned out to greet her. Everywhere she stopped traffic. Whenever she emerged outdoors from her hotel, the cheering was reminiscent of the adulation paid a football hero in the United States.

It was the same when she journeyed to London in April 1948 as the guest of the Pilgrim Society to unveil the ten-foot-high standing statue of Franklin in Grosvenor Square. The king and the queen were at her side and Attlee and Churchill spoke. Every speaker tried to outdo the others. Attlee sent her a note the next day: “I wish I could have done more justice to the President in my speech, but I shall never be an orator.”

Translation 1

นาง เอลินอร์ รูสเวลต์พบว่าเธอมีสถานภาพพิเศษระหว่างเดินทางไปต่างประเทศใน ฐานะสามัญชนในช่วงเวลานี้ ทุกที่ที่ไปได้รับการรับรองอย่างแทบจะเกินไป ในต่างประเทศนามสกุลรูสเวลต์มีมนตร์ขลัง ไม่ว่านางจะเดินทางกลับไปสถานที่เดิมอีกสักกี่ครั้ง ก็ตามก็จะเป็นเช่นนี้ เมื่อครั้งที่นางไปร่วมประชุมคณะกรรมการสิทธิมนุษย ชนแห่งสหประชาชาติ ณ กรุงเจนีวา ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2490 ราวกับประชาชนทั้งเมืองออกมาต้อนรับนางกัน ไปที่ไหนการจราจรก็ติดขัดที่นั่น ทุกครั้งที่ออกจากโรงแรมก็จะมีเสียงโห่ร้องราวกับ ชื่นชมดาวอเมริกันฟุตบอลในสหรัฐฯ

เมื่อ ครั้งเดินทางไปกรุงลอนดอน เมื่อเดือนเมษายน พ.ศ. 2491 ในฐานะแขกของสมาคมนักแสวงบุญเพื่อเปิดรูปปั้นยืนสูง 10 ฟุตของประธานาธิบดีแฟรงคลิน ในจตุรัสโกรเวอร์เนอร์ก็ เป็นเช่นนี้ พระเจ้าจอร์จและพระราชินีเอลิ ซาเบธทรงประทับอยู่เคียงข้างนาง นายแอตต์ลี กับนายเชอร์ชิลกล่าวสุนทรพจน์ ผู้กล่าวสุนทรพจน์แต่ละคนพยายามที่จะพูดให้ดีกว่า คนอื่น นายแอตต์ลีส่งจดหมายมาในวันรุ่งขึ้นว่า “ผมอยากพูดถึงประธานาธิบดีให้ดีกว่าที่ผมได้พูดไป ในสุนทรพจน์ แต่ผมคงไม่อาจเป็นนักพูดที่ดีขนาดนั้นได้”

Translation 2

นาง เอลินอร์ รูสเวลต์พบว่าเธอมีสถานภาพพิเศษระหว่างเดินทางไปต่างประเทศใน ฐานะสามัญชนในช่วงเวลานี้ ทุกที่ที่ไปได้รับการรับรองอย่างแทบจะเกินไป ในต่างประเทศนามสกุลรูสเวลต์มีมนตร์ขลัง สิ่งนี้ไม่แปรเปลี่ยนเลยไม่ว่านางจะเดินทางกลับไป ที่ เดิมอีกสักกี่ครั้งก็ตาม ตอนที่นางไปร่วมประชุมคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งสห ประชาชาติ ณ กรุงเจนีวา ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2490 ดูเหมือนว่าประชาชนทั้งเมืองจะออกมาต้อนรับนางกัน ไปที่ไหนการจราจรก็จะติดขัดที่นั่น ทุกครั้งที่ออกจากโรงแรมก็จะมีเสียงโห่ร้องราวกับ ชื่น ชมวีรบุรุษอเมริกันฟุตบอลในสหรัฐฯ

นาง ได้รับการต้อนรับเช่นเดียวกันนี้เมื่อครั้งเดินทางไปกรุง ลอนดอน เมื่อเดือนเมษายน พ.ศ. 2491 ในฐานะแขกของสมาคมนักแสวงบุญเพื่อเปิดรูปปั้นยืนสูง 10 ฟุตของประธานาธิบดีแฟรงคลิน ในจตุรัสโกรเวอร์เนอร์ พระเจ้าจอร์จและราชินีเอลิซาเบธทรงประทับอยู่ เคียง ข้างนาง ขณะที่นายแอตต์ลี กับนายเชอร์ชิล กล่าวสุนทรพจน์ ผู้กล่าวสุนทรพจน์แต่ละคนพยายามที่จะกล่าวให้ดี กว่า ทุกคน นายแอตต์ลีส่งข้อความมาในวันรุ่งขึ้นว่า “ผมอยากพูดถึงประธานาธิบดีให้ดีกว่าที่ผมได้พูดไป ในสุนทรพจน์ แต่ผมคงไม่อาจเป็นนักพูดที่ดีขนาดนั้นได้”