สักวันฉันก็ต้องตาย....ประโยคนี้อ่านแล้วเหมือนแช่งตัวเองนะ เป็นคติพจน์ของผู้เขียนเอง ให้รู้เอาไว้ว่า ไม่ว่าเราจะรัก จะโกรธ จะเกลียด จะสงสาร จะสมน้ำหน้า จะเห็นแก่ตัว จะเสียสละ จะร่ำรวย จะยากจน จะกิน จะนอน จะหัวเราะ จะร้องไห้ ฯลฯ มนุษย์มีสิทธิ์ตายเท่าเทียมกันทั้งหมด ไม่มีการลำดับอายุ จริงๆแล้วมันเป็นคำที่แสนจะธรรมดามาก แต่เป็นคำธรรมดาที่หลายๆคนรับไม่ได้ เมื่อเราเห็นเพื่อน พ่อแม่พี่น้อง ญาติ หรือคนที่เรารักตาย เราเสียใจฟูมฟายเพราะเรารักเขา ผูกพันกับเขา แต่อย่าลืมว่า "สักวันฉันก็ต้องตาย" เหมือนกับพวกเขาเช่นเดียวกัน ดังนั้นผู้เขียนจึงใช้ประโยคนี้เป็นเครื่องเตือนสติของตัวเองในทุกๆเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องการพบปะพูดคุยกับคนอื่นๆแล้วเกิดไม่ชอบขี้หน้าจนมีน้ำโห หรือบางทีอยากจะได้อะไรขึ้นมามากๆจนเกิดทุกข์ บางทีอะไรที่ไม่อยากจะให้เกิดมันก็เกิดก็เลยเศร้าหมอง หรือบางทีดีใจอะไรจนหัวใจแทบจะออกมาเต้นข้างนอก คำๆนี้ "สักวันฉันก็ต้องตาย" มันสามารถสยบได้ทุกอารมณ์ คำๆนี้มีความหมายเป็นนิรันดร์ไม่มีวันผันแปรไปตามกาลเวลาสภาวะอารมณ์ แต่คำๆนี้ไม่ได้ใช้แค่ประธานเป็น "ฉัน" เท่านั้น สามารถเปลี่ยนจาก "ฉัน" เป็น "เธอ" "เขา" "แก" "มึง" "ตูบ" "ด่าง" เปลี่ยนเป็นอะไรก็ได้ เช่น "สักวันมึงก็ต้องตาย" (ถ้าเรากำลังโมโห) แรกๆสติจะเกิดขึ้นมาหลังจากมีอารมณ์เข้ามากระทบแล้ว แต่พอไปนานๆ อารมณ์หายไปเลยมีแต่สติ แต่เทคนิคของการนำประโยคนี้ไปใช้จะต้องหัดใช้กับตัวเองให้มั่นคงเสียก่อนที่จะเปลี่ยนประธานเป็นอย่างอื่น เวลาเจอเหตุการณ์อะไรก็ขอให้ผู้อ่านมีสติ นึกถึงอะไรไม่ออกก็ลองนึกถึงคำนี้ดู "สักวันฉันก็ต้องตาย" รับรองโลกนี้สดใส |