อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสุรินทร์ 8-11 ธันวาคม 2543

นั่งเรือมาตั้งนานถึงอ่าวแม่ยายแล้ว ว้า..รู้สึกใจหายยังไงไม่รู้เป็นแห่งสุดท้ายแล้วหรือ เอาล่ะ..จะหาอะไรที่อ่าวนี้ดูเป็นการอำลาที่สวยสดงดงามกันล่ะ หาเท่าไหร่ก็ไม่เห็นมีอะไรที่แตกต่างจากที่เคยเห็นมาเลย สักพักก็มีน้องคนนึงในกลุ่มเรียกทุกคนด้วยเสียงดังและดีใจที่ได้เห็นสิ่งหนึ่งเข้า ซึ่งในชีวิตนี้ยังไม่เคยได้เห็นที่ไหนมาก่อน (ยกเว้นในกะทะที่ผสมอยู่กับพริกและกะเพราเรียบร้อยแล้ว) ใช่ครับ ปลาหมึกมันเป็น ปลาหมึกยักษ์ มันกับภาพที่ผมขอยืมจาก www.talaythai.com มาประกอบนั่นแหละครับ ตัวแบบนี้เลยแน่นอน มันจะไหลไปตามโขดหินเรื่อย เวลามันขยิบตางี้ ทำให้เสียวไปเหมือนกัน มันน่ากลัวกลับ ผมพยายามทิ้งตัวลอยน้ำไว้เฉยๆ เพื่อจะดูพฤติกรรมของมันประมาณสัก 10 นาที มันสงบนิ่งครับจนสักพักมันก็เริ่มขยับตัวไปเรื่อยๆ เฮ้อ...คงเจ้าตัวนี้ล่ะที่ทำให้พวกเราออกมาจากอ่าวแม่ยายด้วยความสุขอีกครั้ง ส่วนปะการังก็งดงามเหมือนเดิมครับ สดใส สีสัน สวยงาม เหมือนกับที่ผ่านๆมานั่นแหละ ตรงบริเวณนี้มีหอยมือเสือที่ฝังตัวอยู่กับโขดหินเยอะเหมือนกัน มีบางช่วงโขดหินเหล่านี้ค่อนข้างตื้น จนขณะที่ลอยตัวอยู่นั้น ส่วนที่สูงที่สุดของโขดหินแทบจะชิดกับหน้าอกเลยล่ะ คงจะเป็นเพราะว่าเป็นแห่งสุดท้ายกระมัง ทำให้สมาชิกในกลุ่ม (บางคน) เริ่มจะเฉื่ยยชากับการขึ้นเรือกลับที่พัก ไม่ได้เร่งรีบเหมือนที่ผ่านมาก คือการเคลือนย้ายไปที่ใหม่ๆ รู้สึกว่าตรงอ่าวนี้จะเคลื่อนตัวทำอะไรซักอย่าง ก็ชักช้าไปซะหมด ไม่เร่งรีบกันซะเลย ในที่สุดเราก็ต้องอำลาอ่าวแม่ยาย.... กลับมาถึงที่ทำการฯ เห็นว่ายังพอมีเวลา (ยังไม่ถึงเวลาอาหารเย็น) ผมก็ลองไปสำรวจแนวปะการังตรงบริเวณหน้าที่การไปจนถึงบริเวณอ่าวช่องขาด แถวนี้ก็มีให้ดูบ้างประปราย ไม่หนาแน่นเหมือนตรงอื่นๆ แต่ตรงบริเวณ ที่มีมากกว่าที่อื่นเห็นจะเป็นดอกไม้ทะเลที่มีปลาการ์ตูนคลุกเคล้าอยู่นั่นแหละ ที่ผมชอบดูมากที่สุด ตรงบริเวณนี้มีค่อนข้างเยอะครับ แล้วก็เลยข้ามไปอีกฝั่งของเกาะสุรินทร์ใต้ ซึ่งเป็นที่ตั้งเก่าของหมู่บ้านชาวมอแกน ตรงนี้มีทรายขาว สะอาดมาก ผมใช้เวลาอยู่ตรงบริเวณนี้ทั้งหมดประมาณ 1.30 ชั่วโมง ก็ไปอาบน้ำเตรียมตัวทานอาหารเย็นกันครับ เฮ้อ...พรุ่งนี้ต้องอำลาหมู่เกาะสุรินทร์แล้วซิ << BACK | NEXT >> เชิญถามมา-แล้วผมจะตอบไป