คนเล่าเรื่อง : ชบาแก้ว

คนเติมสี : ปะการังสีม่วง

คนเก็บภาพ : น้ำนิ่งไหลลึก & ชบาแก้ว

เด่นทัวร์ ตอน..ขุนศึกตระกูลหยางตลุยพะโต๊ะ IV

วันอังคารที่ 11 กรกฎาคม 2549

เมื่อคืนได้ดู “อุ้มรัก” แล้ว ก็นอนหลับฝันดีกันทุกคน .. มีเสียงฝนตกอย่างหนักมากกล่อมเป็นระยะๆ .. ทำให้พวกเรานึกดีใจอยู่ลึกๆว่า...คิดถูกแล้วที่ไม่ไปนอนริมน้ำตกกัน เพราะไม่งั้นคงมีสภาพไม่ต่างอะไรไปจากวันแรกที่เรามอมแมมกันหมด....เอะเอ๋....อีกกลุ่มจะเป็นยังงัยบ้างเนี่ย! ฮิฮิ...... พอเริ่มมีแสงแดดอ่อนๆออกมาเท่านั้นแหละ..นกน้อยทั้งหลาย..ก็เริ่มเริงร่าท้าลมร้อนออกมาหาอาหาร..เย้ยพวกเราที่หิวโหยกันแต่เช้าทีเดียวเชียวหละ.... แล้วเกสรของต้นมะพร้าวข้างบ้านก็เป็นอีกเป้าหมายที่นกเหล่านี้บินตรงดิ่งเข้ามา.........เพื่อจะมาดูดดื่มกับความหอมหวานที่ตนคุ้นเคยซะงั้น.....

...เหล่าขุนศึกทั้งหลาย..ทยอยตื่น.....เนื่องจากกลิ่นอาหาร และเสียงเจ้าของบ้านที่ตื่นตั้งแต่เช้า..เริ่มทำกิจกรรมของเค้า..... ”พี่ฝน”...ภรรยาผู้แสนดีของพี่ดำ..ตื่นขึ้นมาหุงหาอาหารแต่เช้าป็นประจำอย่างนี้ทุกวัน..ตั้งแต่วันแรกที่เรามาพัก (แม่บ้านมือขยัน...) ส่วนน้องอัค..ก็ตั้งอกตั้งใจกินข้าวเช้าตามคำสั่งของคุณแม่ .. เนื่องจากน้องอัคมีเป้าหมายอยู่ว่า..กินเสร็จแล้วจะได้เล่นกับพี่ๆ (ป้าๆๆ) เนื่องจากเมื่อคืนไม่ได้เล่นตี่จับอย่างที่ตั้งใจไว้ (เอ้าาาา...ป้าๆร่วมกันรับผิดชอบกันหน่อย..”สัญญาต้องเป็นสัญญานะ”)... ระหว่างนั้น..พี่ดำก็คอยดูน้องอัคอยู่ไม่ห่าง .. ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ....

เหล่าขุนศึกที่อาบน้ำเสร็จแล้ว..ก้อมานั่งรอ “รีเควท” ที่ร้องขอ..ก่อนกลับออกจากป่า..เมื่อเย็นวานนี้ .. และแล้ว..พวกเราก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์ขับเข้ามา...”พี่จอมกับพี่อ๊อด” พร้อมกระบอกไม้ไผ่..มาตาม “สัญญา”.. สัญญาอะไรน่ะเหรอ?? .. เฮอะ!!! .. ก้อยัยป้าๆๆทั้งหลาย..ไม่ยอมนอนในป่า แต่อยากกิน “ข้าวและไข่ตุ๋นที่ทำในกระบอกไม้ไผ่” นะดิ .. ดูเอาเถอะ .. โถ..ไกด์ผู้แสนดี..ต้องตื่นแต่หัวมืด..ออกจากป่า และแบกกระบอกไม้ไผ่มาหุงข้าวและตุ๋นไข่ในกระบอกไม้ไผ่ให้พวกเรากินเป็นอาหารเช้า...นับถือๆๆๆๆ.. บรรดาขุนศึกที่อยากสัมผัสบรรยากาศป่าๆๆ แต่ไม่ยอมนอนในป่า ก็พากันกรูเข้าไปดูกรรมวิธีการหุงข้าวและตุ๋นไข่ในกระบอกไม้ไผ่..ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนทันที... พี่จอมกับพี่อ๊อด..เริ่มกระบวนการด้วย การก่อกองไฟ (ในสวนบ้านพี่ดำนั่นแหละ) .. เตรียมไม้ไผ่ทั้งสองปล้อง (เฉาะทำฝาเปิดปิด) .. ซาวข้าว / ตีไข่ .. แต่..ชีวิตย่อมมีอุปสรรค ..ฝนตกลงหนักๆเบาๆ เป็นระยะๆ .. กองไฟก็มีมอดบ้างเป็นช่วงๆเช่นกัน...ต้องวิ่งหาสังกะสีมากันฝน .. ..แอบนึกอยู่เหมือนกันว่าจะได้กินกี่โมงเนี่ย....เพราะหิวจนกินหนมผิงไปจะหมดถุงอยู่แล้ว...เอ....เหรอจะเป็นกลยุทธ์ให้เราหิวๆจะได้บอกว่ามันอร่อยงัย.... (แหะแหะ...ความคิดชั่วร้ายก็เริ่มพรั่งพรูออกมาตอนหิวนี่แหละน้า!...) ...พอเราหันกลับมาอีกที...เราก็มั่นใจแล้วว่าวันนี้ได้กินแน่ๆ.. เพราะพี่เชอร์รี่..ยืนกำกับซะขนาดนั้น...พี่แกทุ่มทุนสร้างสุดฤทธิ์..แม้ฝนตกยังไง..เธอยังไม่หวั่นเล้ย..อิอิ นอกจากนั้น..ตลอดกระบวนการ..พี่นิ่งก็ได้รับมอบหมายให้ถ่ายวีดิโอทุกขั้นตอนอย่างละเอียด.....จนพ่อครัวของเราเขินแล้วเขินอีก.....แหมมมม....คุณพี่ฝึกไว้นิดนึง.......

หลังจากเวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง..ขนมผิงหมดไปหนึ่งถุง .. ประมาณเก้าโมงกว่าๆ .. ทั้งข้าว ทั้งไข่ตุ๋น..ก็พร้อมเสริฟแล้วววว.....ว้าว!....น่าตาดูดีมาก...(ไข่จ้า..ไม่ใช่คน....) ข้าวก็ห้อมหอม.....ไข่ก็ดูฟูหอม น่ากิ้นน่ากิน....แต่..เอ..งัยแป๊บเดียว..ไข่หดซะนี่....แหมมมม....(คิดไปได้)... ไม่รู้ว่าเพราะความหิวหรือเหตุใดก็ไม่รู้.....พวกเราไม่พูดไม่จา..ก้มหน้าก้มตากิน..เหมือนคนไม่รู้จักกันมาก่อนเลย.. (น่ากลัวมากๆ..สาวๆพวกนี้)...นอกจากจะไม่รู้จักเหนื่อยแล้ว ..ยังไม่รู้จักอิ่มอีกด้วย....หึหึ.......

พออิ่มหนำสำราญใจกันแล้ว..พี่ไกด์ที่น่ารักทั้งสอง..ก็พาเราไปเดินย่อยลดพุง..ไปชม “หินเรือ”..ลำธารที่มีลักษณะคล้ายท้องเรืออันเป็นที่มาของชื่อหมู่บ้าน ระหว่างทาง เราก็เห็น “หอยทาก” และ “เห็ดรูปลักษณ์แปลกตา” .. เลยหยุดถ่ายภาพเก็บไว้ก่อน..เพื่อนำมาถามผู้รู้ว่าเป็นเห็ดอะไร จากการสอบถามผู้รู้..เค้าบอกว่าชื่อ “เห็ดร่างแห” มีหลายชนิด..เห็ดร่างแหแดงหรือส้ม ..ใช้เป็นยารักษาโรคเกาท์ รูมาตอยด์ หรือโรคลมชักก็ได้จ้า.. พอเดินมาอีกหน่อยพี่อิ๋วและเหล่าสมุนตัวน้อยก็รออยู่..เราก็เลยเก็บภาพซะเลย.. แต่โปรดสังเกตหน้าน้องรามให้ดีว่ายังระแวงพี่ๆอยู่เลยนะเนี่ย (แกคงจะสงสัยอยู่หละมั้งว่า...เจ๊ๆพวกนี้จะเอางัยเนี่ย...)

ระหว่างที่ลุยน้ำกันจนเปียกปอนอยู่นั้น “ขอถ่ายหน่อยเถอะซักรูป....ให้เห็นโค้งน้ำด้วยนะ”.... เป็น order ที่ได้รับ.... คร้าบบบบบ.......น้องจัดให้....

ถึงแล้ววว.......ถ่ายรูปกันนิดนึงที่ปากทางเข้า ซึ่งเป็นคลองจริงๆ..แต่พื้นข้างล่างเป็นหิน ดังนั้นจึงต้องเดินระวังๆ เพื่อความปลอดภัย.... แอ็คกันสุดฤทธิ์สุดเดช....

พอเดินไปอีกหน่อย.. สายตาเราก็เหลือบไปเห็นรูที่เป็นทางน้ำเล็กๆข้างทาง....นั่นแน่....เสร็จเรา.....มุดกันเล้ยยยยย........ (ความพยายามเป็นเลิศ...ว่ามั้ยพี่วะ)

รูที่เห็นเล็กๆนั่นแหละที่เรามุดเข้าไปกันอย่างไม่หวาดหวั่น.....ไหนๆก็ไหนๆแล้วจะถ่ายรูปวิวอย่างเดียวก็ไม่ควรใช่มั้ย... เอ้า...คนก็เข้าไปเป็นแบบซะหน่อยซิ....โอเช!...ว่าแล้วก็ถ่าย (รูป)กันซะ....

พอเดิมมาเรื่อยๆ (ไม่นานอย่างที่คิดไว้) ก็มาถึงทางออกซะแล้ว...(งงงงงงง....เพราะไวมาก)...เราเลยรวบรวมเหล่าขุนสึกและสมุนตัวน้อยของเรามาถ่ายภาพกัน... สังเกตดูนะว่าน้องรามกับน้องอัคเริ่มมีท่าทางประกอบ...(คงพิจารณาแล้วว่าป้าๆพวกนี้ไม่เป็นพิษเป็นภัยเป็นแน่)....โถ! หารู้ไม่เราหนะรักเด็กจ้า......

พอมาถึงศาลาประจำหมู่บ้าน..ทุกคนก็พบว่า....วันนี้แหละของจริง..เพราะทากติดมากับเหล่าขุนศึกมากบ้างน้อยบ้างตามแต่ศรัทธาของพวกมัน... ผุ้ครองแชมป์ได้แก่...”พี่นิ่ง” รับไป 4 ตัวเต็มๆ .. ส่วน “พี่เชอร์รี่” รับไป 1 แต้ม..แต่ดูจากร่องรอย..ทากยังไม่เริ่มทำงานเจ๊แกก็ผลักไสไล่ส่งมันไปก่อน... ส่วนน้องอัคโดนเต็มๆ..ที่พุงน้อยๆ..เลือดไหลไม่หยุดเชียว...พี่อิ๋วช่วยทำแผลให้สมุนน้อยอย่างรวดเร็ว.....นอกนั้นก็ปลอดภัยดีนะเจ้าคะ.... เป็นที่น่าสังเกตจริงๆนะ ... “control ของเรา” (พี่เด่น) ก็ยังเป็นผู้ที่ทากรังเกียจอยู่ดี...อืมมม..แม้แต่ “ทาก” ยัง “ม๊ะสน” เลยน่ะเนี่ย .. ....(เหอะ เหอะ ..)

เดินยังไม่ทันย่อยเลยพาเรามากินอีกแล้ว!....โอ๊ะโอววว....นี่เป็นอาหารมื้อสุดท้ายของที่นี่ที่เราจะได้กินแล้วนะ..แต่มื้อนี้ไม่ยักกะมีไข่แฮะ... (ตั้งแต่พวกเราไปพักอาศัยอยู่..ไข่หมดหมู่บ้านเลยแหละ..ก็เล่นกินไข่เจียวเป็นอาหารหลัก..ทุกมื้อ..จนพี่ดำคงแปลกใจว่ากินไปได้งัย..ทุกวี่ทุกวัน) มื้อนี้เรานั่งโต๊ะใหญ่กินกันเลย...แต่เรากลับรู้สึกว่าโต๊ะมันใหญ่ไปนิด..(เอ..หรือว่าเราแขนสั้นหว่า...)..เอ้า..อาหารพร้อม...เราพร้อม..เริ่ม!...ดูพี่วะสิกินน่าอร่อยมากเลย

ก่อนจากกันเราก็ขอถ่ายภาพหมู...เอ้ย!...หมู่กับทุกคนก่อน ....ดูดีๆนะคะพี่นิตย์ พี่จอมและพี่อ็อด มีนางสนมขนาบข้างอยู่สองคนเลย....ฮิฮิ...

ก่อนกลับเราก็ต้องลงนามในสมุดเยี่ยม..แต่พวกเราธรรมดาซะที่ไหน..เห็นของคนอื่นเขียนเป็นกลอน.. แหมม...มีรึที่จะยอมให้น้อยหน้า....แต่งกันขึ้นตอนนั้นเลย..เป็นกลอนแนวซึ้งปนตลก..แต่ออกแนวตลกเยอะหน่อยนะเนี่ย.... พี่มานิตย์พี่โสมพี่คนอื่นๆก็มาไล่..เฮ้ย!...มาส่งเรากันพร้อมหน้า...เราก็เลยส่งตัวแทนคือ “พี่อิ๋ว” ขึ้นกล่าวขอบคุณทุกๆคน (เหมือนมืออาชีพเลย...)... แต่โปรดสังเกตทุกคนขำกันซะ...(ปกติคนเราจากกันต้องร้องไห้แต่...ขอโทษงานนี้มีแต่น้ำตาแห่งความสุขจ้า..)...ดูซิพี่นิ่งกับพี่เชอร์หัวเราะซะงั้น.....เก็บกิริยากันนิดนึงเพ่.....

.. พี่นรินทร์ ภรรยาและน้องราม..ขับรถมาส่งเราที่สถานีหลังสวน....ฝนดูเหมือนอยากจะมาส่งพวกเราด้วย..ตกกระหน่ำแบบไม่ต้องลืมหูลืมตากันเล้ย ..เฮ้อ เปียกซะ .. พอมาถึงสถานี..เราสังเกตแล้วว่า..ทุกคนยังมีพลังงานเหลือเฟืออยู่..เนื่องจากวันนี้กิจกรรมไม่เยอะมาก....ดังนั้น...เป็นลางสังหรณ์ว่าขบวนรถไฟคืนนี้...อลม่านแน่ๆ.... และแล้วพอขึ้นรถไฟ..พวกเราก็เริ่มใช้พลังงานที่เหลือยู่ทันทีอย่างไม่รีรอ...โดยการนับเลข...รำพัด...ไม่ว่าจะเรียกว่าอะไรก็ตามมันก็คือเกมอย่างนึงนั่นเอง... งานนี้มีผู้ภูมิใจในกลโกงของตนอยู่คนนึง (ด้วยจรรยาบรรณจึงไม่สามารถเอ่ยนามของเจ้าหล่อนได้)...เธอภาคภูมิใจกับการที่ได้เห็นไพ่ในมือของคนอื่นเป็นที่สุดดดด...... (น่าเสียดาย..ที่ไม่ได้เก็บภาพไว้...แต่คิดไปคิดมา..ก็ดีแล้วแหละภาพอย่างนี้ไม่ควรเก็บเท่าไหร่หนรอก...จริงมั้ยคะ) พอประมาณห้าทุ่มพวกเราก็แยกย้ายกันพักผ่อน.... “ตื่นๆถึงศาลายาแล้ววววว” ....เท่านั้นแหละกุลีกุจอกันใหญ่....พอตื่นมา...เราก็เริ่มเจรจากันอีกรอบ....จนแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน..... ทริบนี้..ขอขอบคุณ..คุณพี่เชอร์รี่ พี่เด่น ที่อำนวยความสะดวกเรื่องข้อมูลและการเดินทางต่างๆ.... ขอบคุณเหล่าขุนศึกทั้งเจ็ดที่ทำให้บรรยากาศการท่องเที่ยวมีสีสันมากยิ่งขึ้น.... ที่ขาดไม่ได้..ขอขอบคุณชาวบ้านบ้านคลองเรือ ตำบลปากทรง อำเภอพะโต๊ะ จังหวัดชุมพร เป็นอย่างยิ่ง.. ..ที่อำนวยความสะดวก และทำให้การท่องเที่ยวครั้งนี้ .. ไม่เหมือนกับ..ทุกๆครั้งที่เคยไปมา..

ข้อมูลหมู่บ้านคลองเรือ..คลิกตรงนี้เลยจ๊ะ

กลับไปอ่านตอนที่แล้ว..คลิกตรงนี้เลยจ๊ะ

กลับไปหน้าแรก . .คลิกตรงนี้เลยจ๊ะ