Faculty of Arts,
Chulalongkorn University
2202124
Introduction to Translation
Fiction
(English-Thai) Discussion
The translations given on this page are neither
comprehensive nor definitive. They are here to give you an idea
of the range of possibilities and to spark discussion.
Suggestions and comments are welcome. |
จงแปลเรื่องแต่งต่อไปนี้เป็นภาษาไทย
Alan
Austen, as nervous as a kitten, went up dark stairs in the neighborhood of
Pell Street, and looked about for a long time at the top before he found
the name he wanted written unclearly on one of the doors.
He
pushed open this door, as he had been told to do, and found himself in a
small room, which contained no furniture but a simple kitchen table, a
rocking-chair, and an ordinary chair. An old man sat in the rocking-chair,
reading a newspaper. Alan, without a word, handed him the card he had been
given.
"Sit
down, Mr. Austen," said the old man very politely. "I am glad to meet
you."
"Is
it true," asked Alan, "that you have a mixture that has-er-quite
extraordinary effects?"
"Here,
for example," replied the old man, reaching for a bottle from the shelf.
"Here is a liquid as colourless as water, almost tasteless, undiscoverable
in coffee, wine, or any other drink. It is also very hard to discover in a
dead body."
"Do
you mean it is a poison?" cried Alan, very much horrified.
Translation
1
อลัน ออสเตนขึ้นบันไดมืดๆ ย่านถนนเพลล์ ประหม่าราวกับลูกนก
มองหาที่ชั้นบนอยู่นานกว่าจะพบชื่อที่ต้องการเขียนจางๆ
หน้าประตูบานหนึ่ง
อลันผลักประตูเข้าไปตามที่ถูกสั่งมา เห็นเป็นห้องเล็กๆ
ไม่มีเครื่องเรือนใดๆ นอกจากโต๊ะแบบที่ใช้ในครัวเรียบๆ ตัวหนึ่ง
เก้าอี้โยก และเก้าอี้ธรรมดา
ชายชราผู้หนึ่งนั่งเก้าอี้โยกอยู่ กำลังอ่านหนังสือพิมพ์
อลันไม่พูดไม่จายื่นบัตรที่ได้มาส่งให้
"เชิญนั่งครับ คุณออสเตน" ชายชราเอ่ยอย่างสุภาพนัก
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"จริงหรือครับที่ว่า" อลันถาม "คุณมียาที่ เอ้อ มีสรรพคุณพิเศษ"
"ดูนี่ เป็นตัวอย่าง" ชายชราตอบพลางเอื้อมหยิบขวดใบหนึ่งจากชั้น
"น้ำนี่ใสไม่มีสีอย่างกับน้ำเปล่า รสชาติก็แทบไม่มี
ตรวจไม่พบแม้ในกาแฟ ไวน์ หรือเครื่องดื่มอื่นใด
และยังตรวจพบในศพได้ยากมากอีกด้วย"
"ก็เป็นยาพิษน่ะหรือครับ" อลันร้องอย่างสยองเหลือเกิน
|
Translation
2
อลัน ออสเตน ตื่นเต้นอย่างกับลูกนก เดินขึ้นบันไดมืดๆ
ในละแวกถนนเพลล์
และมองหาอยู่นานที่ชั้นบนกว่าจะเจอชื่อที่ต้องการเขียนไว้รางๆ
บนประตูบานหนึ่ง
เขาเปิดประตูนี้ อย่างที่มีคนบอกให้ทำ แล้วเดินเข้าไปในห้องเล็กๆ
ซึ่งไม่มีเฟอร์นิเจอร์อื่นนอกจากโต๊ะธรรมดาๆ ที่ใช้ในห้องครัว
เก้าอี้โยก และเก้าอี้ธรรมดาๆ
ชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกนั้น อ่านหนังสือพิมพ์
อลันไม่พูดอะไรยื่นนามบัตรที่มีคนให้มาให้เขา
“เชิญนั่งครับ คุณออสเตน” ชายชราพูดด้วยความสุภาพอย่างยิ่ง
“ผมดีใจที่ได้พบคุณ”
“จริงหรือ” อลันถาม
“ที่คุณมีส่วนผสมที่มี...เอ้อ...ฤทธิ์ค่อนข้างพิเศษ”
“นี่ครับตัวอย่าง” ชายชราตอบพลางเอื้อมไปหยิบขวดบนชั้น
“นี่เป็นของเหลวไร้สีเหมือนน้ำ แทบจะไม่มีรส ใส่ในกาแฟ ไวน้
หรือเครื่องดื่มอื่นใด จะไม่มีใครพบ ในศพก็พบยากมากเช่นกัน”
“หมายความว่ามันเป็นยาพิษใช่ไหม” อลันร้องออกมารู้สึกสยดสยองมาก
|
Reference
- ราง
กับ ลาง (ราชบัณฑิตยสถาน)
"ราง" [...]
เป็นวิเศษณ์ หมายถึง ไม่กระจ่าง, ไม่ชัดเจน, เช่น เห็นราง ๆ ภาพราง ๆ
ส่วนคำว่า
"ลาง" เป็นนาม หมายถึง ๑.
สิ่งหรือปรากฏการณ์ที่เชื่อกันว่าจะบอกเหตุดีหรือเหตุร้าย เช่น
ผึ้งทำรังทางทิศตะวันออกของอาคารเชื่อกันว่าเป็นลางดี
แมงมุมตีอกเชื่อกันว่าเป็นลางร้าย ๒. หมาก, ขนุน เรียกว่า หมากลาง
(ไทยใหญ่) ๓. นกกะลาง เป็นวิเศษณ์ หมายถึง ต่าง, แต่ละ, บาง, เช่น
ลางคน ลางสิ่งลางอย่าง
- อรรถรส-รส
ชาติ (ราชบัณฑิตยสถาน)
คำว่า อรรถรส (อ่านว่า
อัด-ถะ -รด) ประกอบด้วยคำว่า อรรถ แปลว่า เนื้อความ สาระ
แก่นเรื่อง. รส หมายถึง
สิ่งที่รับรู้ได้ด้วยประสาทสัมผัสที่ลิ้น ว่าเปรี้ยว หวาน เค็ม
เผ็ด หรือ ขม. อรรถรส ใช้หมายถึง
รสแห่งถ้อยคำ ถ้อยคำที่ทำให้เกิดความซาบซึ้ง
ถ้อยคำที่ทำให้เกิดอารมณ์สะเทือนใจ เช่น
เขาซาบซึ้งในอรรถรสของพระบรมราโชวาทในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว.
คำว่า
รสชาติ หมายถึง รสที่ลิ้นรับรู้ เช่น
อาหารที่นี่มีรสชาติดี. เขาพอใจรสชาติของเครื่องดื่มสมุนไพร.
รสชาติของยาทำให้เขาขื่นคออยู่พักใหญ่. และหมายถึง
ความรู้สึกหรืออารมณ์ที่ได้รับจากสิ่งต่าง ๆ เช่น
ให้เขาไปอยู่ตามลำพัง เขาจะได้รู้รสชาติของความลำบากบ้าง.
คำว่า อรรถรส กับ
รสชาติ แม้จะใช้พูดหรืออธิบายถึงรสที่ได้รับเหมือนกัน
แต่ใช้กับสิ่งที่ต่างกัน อรรถรสเป็นรสของถ้อยคำ
ส่วนรสชาติเป็นรสของอาหาร รสของความรู้สึก.
Discussion
- Alan
Austen
- อลัน ออสเตน
- อลัน ออสเต็น
- อลัน ออสเทน
- อลัน ออสเท็น
- as
nervous as a kitten
- ประหม่าราวกับลูกนก
- กลัวดั่ง
- ตื่นเต้นเหมือนกับ
- ตื่นเต้นระคนประหม่าจนตัวสั่นเป็นลูกนก
- dark
stairs in the neighborhood of Pell Street
- บันไดมืดๆ
- บันไดมืด
- ...ย่านถนนเพลล์
- ...ในชุมชนถนนเพลล์
- ...ในชุมชนถนนเพ็ลล์
- ...ในชุมชนแถวถนนเพลล์
- ...แถวชุมชนถนนเพ็ลล์
- He
pushed open this door, as he had been told to do
- อลันผลักประตูเข้าไปตามที่ถูกสั่งมา
- เขาเปิดประตูนี้ อย่างที่มีคนบอกให้ทำ
- อลันเปิดประตูนี้เข้าไปตามที่มีคนบอก
- อลันเปิดประตูเข้าไปตามที่ถูกสั่งมา
- ...ตามที่ถูกสั่ง
- ...ตามที่ถูกสั่งไว้
- ...ตามสั่ง
- ...ตามที่มีคนสั่งมา
- and
found himself in a small room,
- ปรากฏว่าเป็นห้องเล็กๆ
- เห็นเป็นห้องเล็กๆ
-
Alan, without a word, handed him the card he had been given.
- ไม่ได้พูดอะไร
- ไม่พูดไม่จา
- โดยไม่พูดอะไร
- ...ยื่นบัตรที่ได้มาส่งให้
- "Sit
down, Mr. Austen," said the old man very politely.
- "นั่งลงก่อนสิ คุณออสเตน"
- "นั่งก่อนสิครับ คุณออสเตน"
- "เชิญนั่งครับ คุณออสเตน"
- you
have a mixture that has-er-quite extraordinary effects?
- มีตัวยา
- มีน้ำยา
- มีน้ำยาปรุง
- มียา
- มียาดี
- ...ที่ เอ้อ สรรพคุณวิเศษนัก
- ...ที่ อ้า มีฤทธิ์วิเศษ
- ...ที่ เอ่อ มีผลอย่างวิเศษ
- ...มาก
- ...ขนาดหนัก
-
"Here, for example," replied the old man,
- "ดูอันนี้เป็นตัวอย่าง" ชายชราตอบ
- "เอ้านี่ ตัวอย่าง" ชายชราตอบ
-
undiscoverable in coffee
- also
very hard to discover in a dead body
- และยังตรวจพบในศพได้ยากมากอีกด้วย
- แล้วยัง
- Do
you mean it is a poison?
- เป็นยาพิษหรือครับ
- เป็นยาพิษหรอกหรือครับ
- เป็นยาพิษน่ะหรือครับ
- ยาพิษงั้นหรือ
-
cried Alan, very much horrified
- อลันร้องอย่างสยองเหลือเกิน
- อลันร้องด้วยความหวาดกลัวอย่างยิ่ง
- ...อุทาน
- ...ร้องออกมา
- ...หวาดหวั่น
- ...ตระหนก
- ...ตื่นกลัว
- ...อย่างยิ่ง
- ...อย่างยิ่งยวด
Vocabulary
- nervous as a kitten - very nervous
- nervous
- (adj.) anxious or apprehensive (Oxford
Dictionaries)
- Ex. staying in the house on her own made her nervous
- Ex. he’s nervous of
speaking in public
- nervous similes
- anxious and fearful
- nervous as a cat
- nervous as a (long-tailed) cat in a room full of rocking chairs -
presumably because the cat is afraid that its tail is going to be
caught under the rocker of the chair
- nervous as a gerbil at Fire Island on the Fourth of July
- apprehension with a tinge of danger
- nervous as a sword swallower with the hiccups
- anxiety with a sense of guilt or wrongdoing
- nervous as a whore in church
- nervous as a pregnant nun
- neighborhood
- look about - to look for something, trying to find something
- at the top
- on the door
- find oneself in
- simple - เรียบ ง่าย ธรรมดาๆ
- kitchen table
- rocking chair - เก้าอี้โยก
- ordinary
- without a word
- card
- mixture (n.)
- er
- exclamation expressing hesitation ex. A: "Would you like some tea?" B:
"Er ... yes ... thank you." (Oxford
Dictionaries)
- extraordinary
- effect
- horrified
Reference
Links
Source
John
Collier's short story "The
Chaser" (1940)
Alan Austen, as nervous as a kitten, went up certain dark
and creaky stairs in the neighborhood of Pell Street, and peered about for a
long time on the dime landing before he found the name he wanted written
obscurely on one of the doors.
He pushed open this door, as he had been told to do, and
found himself in a tiny room, which contained no furniture but a plain
kitchen table, a rocking-chair, and an ordinary chair. On one of the dirty
buff-coloured walls were a couple of shelves, containing in all perhaps a
dozen bottles and jars. An old man sat in the rocking-chair, reading a
newspaper. Alan, without a word, handed him the card he had been given.
“Sit down, Mr. Austen,” said the old man very politely.
“I am glad to make your acquaintance.”
“Is it true,” asked Alan, “that you have a certain
mixture that has-er-quite extraordinary effects?”
“My dear sir,” replied the old man, “my stock in trade is
not very large—I don’t deal in laxatives and teething mixtures—but such as
it is, it is varied. I think nothing I sell has effects which could be
precisely described as ordinary.”
“Well, the fact is. . .” began Alan.
“Here, for example,” interrupted the old man, reaching
for a bottle from the shelf. “Here is a liquid as colourless as water,
almost tasteless, quite imperceptible in coffee, wine, or any other
beverage. It is also quite imperceptible to any known method of autopsy.”
“Do you mean it is a poison?” cried Alan, very much
horrified.
“Call it a glove-cleaner if you like,” said the old man
indifferently. “Maybe it will clean gloves. I have never tried. One might
call it a life-cleaner. Lives need cleaning sometimes.”
“I want nothing of that sort,” said Alan.
“Probably it is just as well,” said the old man. “Do you
know the price of this? For one teaspoonful, which is sufficient, I ask five
thousand dollars. Never less. Not a penny less.”
“I hope all your mixtures are not as expensive,” said
Alan apprehensively.
“Oh dear, no,” said the old man. “It would be no good
charging that sort of price for a love potion, for example. Young people who
need a love potion very seldom have five thousand dollars. Otherwise they
would not need a love potion.”
“I am glad to hear that,” said Alan.
“I look at it like this,” said the old man. “Please a
customer with one article, and he will come back when he needs another. Even
if it is more costly. He will save up for it, if necessary.”
“So,” said Alan, “you really do sell love potions?”
“If I did not sell love potions,” said the old man,
reaching for another bottle, “I should not have mentioned the other matter
to you. It is only when one is in a position to oblige that one can afford
to be so confidential.”
“And these potions,” said Alan. “They are not
just-just-er—“
“Oh, no,” said the old man. “Their effects are permanent,
and extend far beyond the mere casual impulse. But they include it. Oh, yes
they include it. Bountifully, insistently. Everlastingly.”
“Dear me!” said Alan, attempting a look of scientific
detachment. “How very interesting!”
“But consider the spiritual side,” said the old man.
“I do, indeed,” said Alan.
“For indifference,” said the old man, “they substitute
devotion. For scorn, adoration. Give one tiny measure of this to the young
lady—its flavour is imperceptible in orange juice, soup, or cocktails—and
however gay and giddy she is, she will change altogether. She will want
nothing but solitude and you.”
“I can hardly believe it,” said Alan. “She is so fond of
parties.”
“She will not like them any more,” said the old man. “She
will be afraid of the pretty girls you may meet.”
“She will actually be jealous?” cried Alan in a rapture.
“Of me?”
“Yes, she will want to be everything to you.”
“She is, already. Only she doesn’t care about it.”
“She will, when she has taken this. She will care
intensely. You will be her sole interest in life.”
“Wonderful!” cried Alan.
“She will want to know all you do,” said the old man.
“All that has happened to you during the day. Every word of it. She will
want to know what you are thinking about, why you smile suddenly, why you
are looking sad.”
“That is love!” cried Alan.
“Yes,” said the old man. “How carefully she will look
after you! She will never allow you to be tired, to sit in a draught, to
neglect your food. If you are an hour late, she will be terrified. She will
think you are killed, or that some siren has caught you.”
“I can hardly imagine Diana like that!” cried Alan,
overwhelmed with joy.
“You will not have to use your imagination,” said the old
man. “And, by the way, since there are always sirens, if by any chance you
should, later on, slip a little, you need not worry. She will forgive you,
in the end. She will be terribly hurt, of course, but she will forgive
you—in the end.”
“That will not happen,” said Alan fervently.
“Of course not,” said the old man. “But, if it did, you
need not worry. She would never divorce you. Oh, no! And, of course, she
will never give you the least, the very least, grounds for uneasiness.”
“And how much,” said Alan, “is this wonderful mixture?”
“It is not as dear,” said the old man, “as the
glove-cleaner, or life-cleaner, as I sometimes call it. No. That is five
thousand dollars, never a penny less. One has to be older than you are, to
indulge in that sort of thing. One has to save up for it.”
“But the love potion?” said Alan.
“Oh, that,” said the old man, opening the drawer in the
kitchen table, and taking out a tiny, rather dirty-looking phial. “That is
just a dollar.”
“I can’t tell you how grateful I am,” said Alan, watching
him fill it.
“I like to oblige,” said the old man. “Then customers
come back, later in life, when they are better off, and want more expensive
things. Here you are. You will find it very effective.”
“Thank you again,” said Alan. “Good-bye.”
“Au revoir,” said the man.
--originally published in The New Yorker
28 December 1940, p. 14.
Home | Introduction to Translation
| Translation Resources
Last
updated April 8, 2015